Ölü Sevgiliye

 Sevgili, ölümünün üzerinden ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Seninleyken zaman kavramını yitirdiğim gibi sensizken de yitirdiğim evredeyim. Sayardım önceden şu tarihte sevdi beni, şu tarihte sarıldı bana, şu tarihti parmak uçlarıma değdiği... Ne oldu bilmiyorum sonrasında, senin bana karşı kullanmandan en nefret duyduğum kelimeydi oysa ''bilmiyorum.'' Ne sık kullanır oldum. Bilmiyorum... Seninle aramdaki şeyin bir şey dahi olup olmadığını bilmiyorum. Ölümün diye konuşuyorum ama ölüp ölmediğin bile meçhul benim dimağımda. Bir o kadar dirisin tenimde, bir o kadar ölüsün kalbimde. 

 Sana çok benzer biri ile savaştım evvel zamandan daha evvel bir zamanda. Senin yaşıyor olup o olman korkuttu diyebilirim. Onun sen olduğun gerçeği ile mücadele edemeyeceğimin farkındalığıyla dolu olduğum için senin statünü ölü konumuna getirdim. Umarım gerçekten diri değilsindir. Zira sana benzeyen o adam bende can denen bir şey bırakmadı. Ben bu kadar büyük sevgi karşısında bu kadar zalim bir tutum okuduğum hiçbir kitapta denk gelmemiştim oysa. Umarım ölüsündür çünkü ölü olman durumunda seni kötü anımsayacağım tek bir sahne dahi canlanmayacak kafamda. Sesin, tenin sadece uğrak limanım olarak kalacak.

 Senin yokluğunda o adamı katil ilan ettim ve nefretimin her zerresini ona yönelttim. Ona yöneltmekle birlikte tüm cinslerin de kar payı alıverdi bundan. Ne derdik biz ''hayatın olağan akışı'' bunları mubah sayardı. İyileşirken dahi geride belli şeyleri bırakmak mecburiydi.

 Silmedim sana dair tek bir kareyi. Diyorum ya adam, kötü hatırlamak zorunda kalırsam seni, katilin ben olacaktım. Öldüğüne inandırdım bir şekilde kendimi, bazen gerçeklik algımı yitirmeme yol açtı bu husus. Sana benzeyen o kirli adamın kalbimi ezdiği dakikaları bazen sen yapıyorsun zannıyla acıttım kendimi. Nefret ettim senden, iliklerime kadar tiksindim. Bir gün boyunca acı gözyaşları döktüm. Ve öyle utanmaz oldum ki bu süreçte ne aleni gülmekten imtina ettim ne herkes bakarken ağlamaktan. İnsan olmayı öğretti siluetinin içimdeki nefreti. 

 Ölümünün üzerinden ne kadar süre geçti hiç bilmiyorum. Ama yemin ederim sensiz uyumadım tek bir gece. Ölü olunca bir daha hissedemezsin diyenlere inat dokundum sana. Senin en sevdiğim hal ve durumuna. Ölü olduğun için ne kadar minnettarım sana. Fark ettiğim en eşsiz şey de şu işte: ''Dirinin beni darmaduman etmesine karşı ölü bedenini sevmek daha kolay daha huzurlu. Ve diri halinin anlık iyi gelmelerine karşı, ebedi.''



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaş Alıyorum

Resim
 Yine kocaman bir seneyi devirdin, neler oldu? İyi misin? Bu birkaç kelime parçasından ibaret soruyu zamanında birilerinden belki de sadece birinden duymayı ne umut eder olmuştum. İyi miydim? Devam edebiliyor muydum? En insani, en doğal ihtiyaçlarımız vardı bu hayat döngüsünde ve bunların karşılanması zaruri olmakla birlikte külfet ya da ağır bir yük olacak olgular değil idi. Geçmiş zaman kipleri kullanmaya ne de çok alıştım ve kabullendim şimdiki gibi. Geçen devrim görse şu anki halimi şaşkınlıktan ağzı bin kere açık kalmıştı. Araya yine konudan kopuk duran ama inanılmaz ölçüde bağımlı kelimeler yerleştirdikten sonra paragrafın akışını bozmadan devam edelim, görünürde. Ne diyorduk? Ha tamam birkaç üst satıra gidip ufak bir Z raporu çektikten sonra kendime diyebilirim ki bu olay bir yük değildi ve ne yazıktır ki geçmiş zamanda belli ki bir mazi olarak kaldı. Artık sevmek, merak edilmek, temas etmek, özlemek dahi bu geçmiş zamanda kalmış birilerimizin karşısında yer alan ötekiler iç...
Devamı

VADE...

Resim
 Eşyaların, evlerin, duvarların, gıdaların miadı vardır. Bazılarının belirteç olarak üzerinde ''son kullanma tarihi'' adı altında beliriverir bu miad. Bazen de gözle görülür şekilde solmaya başlar renkler, delikler, yırtıklar yamalanamaz surete bürünür. Küf kokusu nükseder yuva denilen konumun damarlarına. Katlanılamaz olur. Ben ölüyorum, değiştir ve unut beni diye çemkirir yüzümüze.  Beden de çürüyüverir yavaş yavaş. İlk bebek kokumuz silinir yavaş yavaş, tenimiz eskir, kartlaşır, mumyalaşır. Kapatıcılarımız ince çizgilere dolar, ağladığımızda alnımızdaki çizgiler derinleşir. Güldüğümüzde kaz ayaklarımız. Dudak kenarında gamze sanılan çizgiler oluşuverir. Eski bir fotoğrafmışçasına eskiriz. Sararırız, dokundukça tiftikleniriz.  Sigara dumanına sarmalanırız. Bazen rızai, çoğu zaman mecburi. Eskisi kadar iyi nefes de alamayız, nefesimiz de ihtiyarlar. Öksürük olarak kanla bütünleşir, ölümü çiviler sinsi bir verem veya vebaymışçasına hücrelere. Kalp.. ah yok mu o kalp? Ac...
Devamı

Pamuğuma

Resim
 Uyuyamıyorum. Ölümün en güzel hali uykudayken yakalandığımız der büyük kesim. Zaten yarı ölüm de derlerdi.   Ölümün nasıl tecelli ettiğini öngöremiyoruz. Şu A noktasından B noktasına gidiş mesafesindeki kısacık yol kadar olan ömürde ne zaman ipimizin kesileceğini ya da kopacağından bihaber hiç ölmeyecek gibi yaşıyoruz.  Bedenimizdeki her çizginin bir anlamı varmış. Avuç içlerimizde hayat çizgimiz. Bazen ölmeyeceğimize o kadar inanıyoruz ki avuç içimizdeki o çizgiyi alaya alıyoruz, dalga geçiyoruz.   O kadar nankör ki hayat ve o kadar kucaklayıcı ki ölüm. Bireyselleştirilmiş sıradanlığı evrenselleştirilmiş sıradışılığa dönüştürüyor.  Masalların mutlu sonla biteceğine inanan bir çocuktum hep. Kötüler cezalandırılır, iyiler kazanırdı. Pamuğum da öyle derdi, içini ferah tut güzel kızım, gönlü pak olanın hayatı da ölümü de kara olmaz.  Yüzler değişir bedenler değişir, ruhunla ruhları duymayı öğren derdi. O zaman kimin toprak olduğu mühim değildir. ...
Devamı