Doğum Günü...

 Doğum günüm bugün. 22 yıl önce gözlerimi şu an mahkum edildiğim şehirden ve insanlardan inanılmaz ölçüde farklı olan bir şehir ve insanların olduğu bir yerde gözlerimi açtım. Biraz zor olmuş doğumum, annem de ben de hastaymışız bir süre iyileşmemiz gerekmiş ikimizin de. 

 Doğum günüm bugün. En mutlu olmam gereken, prenses gibi hissettirilmem gereken gün belki de. Ve zamanında yaptığımın karşılığını ince, naif bir tutumla iade edilsin istiyorum, haliyle. Ama öğrenemedim şu 22 yıldır, adaletin tecelli ettiği ve elbet bir gün edeceği yalanına uyanmayı. Bekliyorum işte bir gün olacak diye.

 Doğum günleri, iyi ki doğdunlar, bugünler aslında kimin gerçekten hayatımızda kalmayı hak ettiğini çok açık bir şekilde suratımıza çarpan günler bir bakıma. Birçok kişi sizi izler, takip eder, beğenir, içten içe kıskanır ama sizin özel günlerinizde ya da acı anlarınızda kaçı yanınızda olur? Kaçı sahiden çok saf duygularla sarmalar, kaçı gerçekten dosttur, kaçı gerçekten aşıktır, çok sevmiştir, hassas davranmayı bilir? Bugünler bulunmaz nimettir işte ve o zaman iki elin parmaklarını geçmediğinin gerçekliğe dolup taşarız. Ve neyse ki iyi ki varlar o günler. Kime sarılmam gerektiğini ne de güzel öğrettiler?

 Aşk olduğunu sandığım ve daha 1 ay öncesine kadar günüm gecem ilan ettiğim adamı bugüne endekslemiştim. Hayatı masal kitaplarındaki gibi sanmaya en azından bundan tamamen vazgeçmemeye devam ediyorum, hey benim kuş kalbi küçük kızım. Çünkü neydi, hissetmeyi özlediğimiz şeyleri yanlış kalplerde hissettiğimizde vazgeçemiyormuşuz. Ben senin son gün vadeni bugüne endeksledim, bir insan da bu kadar olmaz ki? Keşke seviyorum seni demeseydin bana ben inanırım çünkü.

 O gün bir kitap okudum. Balboa sen ne biçim bir kadınsın be? İçimi, ruhumu okuyup üzerine bir de yazmak bu kadar kolay mıydı? Ben kendimi arapsaçına çevirirken ve biz daha tanışmamışken  belki de yolumuz dahi kesişmeyecekken şu kısacık ömrümüzde. Sen benim içimdeki sancıları bana nasıl anlattın? En büyük doğum günü hediyelerimden biri oldu seninle karşılaşmak kendimden başka kendime yâr olmayacağını hatırlattığın için ne teşekkür borçluyum sana. Kanun nâmına dön dedim dönmedi be, Osman.

 Bugün benim doğum günüm, kolay gelmedim bu yaşlara ve önümde başka bir ömür varsa yine kolay geçmeyecek. Mücadelem sürekli devam edecek. Sevgili küçük kızım. 21 sene önce birinci yaş gününü kutlayan kırmızı, eteklerinde çilek desenleri olan elbiseli mücadeleci küçüğüm. Seni yitirmemek için aklımı yitirme tehlikesiyle burun buruna geldim. Aklım da sen de yerindesiniz çok şükür. Dünya iğrenç bir yer senin kalbin buraya fazla. Doğum günlerimizin birçoğunda ağladık, az kalsın lanetli gün ilan edecektim. Lanetli olan biz değiliz küçüğüm, mücadelemizin bedeli, insanlar kötüyken dahi, menfaatler uğruna yaşanılan hayatlar uğruna kalmamıza rağmen iyi kalmamı sağladığın için en çok sen iyi ki doğdun küçüğüm... 





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaş Alıyorum

Resim
 Yine kocaman bir seneyi devirdin, neler oldu? İyi misin? Bu birkaç kelime parçasından ibaret soruyu zamanında birilerinden belki de sadece birinden duymayı ne umut eder olmuştum. İyi miydim? Devam edebiliyor muydum? En insani, en doğal ihtiyaçlarımız vardı bu hayat döngüsünde ve bunların karşılanması zaruri olmakla birlikte külfet ya da ağır bir yük olacak olgular değil idi. Geçmiş zaman kipleri kullanmaya ne de çok alıştım ve kabullendim şimdiki gibi. Geçen devrim görse şu anki halimi şaşkınlıktan ağzı bin kere açık kalmıştı. Araya yine konudan kopuk duran ama inanılmaz ölçüde bağımlı kelimeler yerleştirdikten sonra paragrafın akışını bozmadan devam edelim, görünürde. Ne diyorduk? Ha tamam birkaç üst satıra gidip ufak bir Z raporu çektikten sonra kendime diyebilirim ki bu olay bir yük değildi ve ne yazıktır ki geçmiş zamanda belli ki bir mazi olarak kaldı. Artık sevmek, merak edilmek, temas etmek, özlemek dahi bu geçmiş zamanda kalmış birilerimizin karşısında yer alan ötekiler iç...
Devamı

VADE...

Resim
 Eşyaların, evlerin, duvarların, gıdaların miadı vardır. Bazılarının belirteç olarak üzerinde ''son kullanma tarihi'' adı altında beliriverir bu miad. Bazen de gözle görülür şekilde solmaya başlar renkler, delikler, yırtıklar yamalanamaz surete bürünür. Küf kokusu nükseder yuva denilen konumun damarlarına. Katlanılamaz olur. Ben ölüyorum, değiştir ve unut beni diye çemkirir yüzümüze.  Beden de çürüyüverir yavaş yavaş. İlk bebek kokumuz silinir yavaş yavaş, tenimiz eskir, kartlaşır, mumyalaşır. Kapatıcılarımız ince çizgilere dolar, ağladığımızda alnımızdaki çizgiler derinleşir. Güldüğümüzde kaz ayaklarımız. Dudak kenarında gamze sanılan çizgiler oluşuverir. Eski bir fotoğrafmışçasına eskiriz. Sararırız, dokundukça tiftikleniriz.  Sigara dumanına sarmalanırız. Bazen rızai, çoğu zaman mecburi. Eskisi kadar iyi nefes de alamayız, nefesimiz de ihtiyarlar. Öksürük olarak kanla bütünleşir, ölümü çiviler sinsi bir verem veya vebaymışçasına hücrelere. Kalp.. ah yok mu o kalp? Ac...
Devamı

ÖLÜM,ÖZLEMEYİ ÖZLEMEKTİR

Resim
 Ölüm nedir? Kokusunda huzur bulduğun birini toprağa vermek, bir daha teninin sıcaklığında ısınamamak, ellerinde nabız hissedememek ne demek? Bugün hayatımda ilk ölümü yaşadım, oyun sanırdım küçükken gökyüzünden seni izliyor denirdi. Ne zaman dünya üzerinde biri kalbimi kırsa gökyüzünde kalbinin sıcaklığına sarılmışım gibi hayal kurduğum bir kez dahi görmediğim birine sığınırdım, saatlerce dünyayı, acımasız insanları şikayet ettiğimi hatırlıyorum. Ağladığında gözlerin acır burnun ilk kez kola içmişçesine yanar -ki bu his ne hoşumuza giderdi, gözlerimizi yaşartır ama sonra çocuksu çocuksu kahkaha atardık ya- bu his acının hissiymiş, bedenin tepkisiymiş, kabullenememe hissi... Küçükken gökyüzünde yan yana olmuşçasına hayal kurduğum o insana şikayet ettiğimde diri insanları kendim için öldürmeyi öğrenmiştim. Onlar bedenen vardı, nefes alıyorlardı, bir yerlerde gülüyorlardı, ses tınıları evrene doluyordu. Çok değer verdiklerimdi bunlar, kollarını küçücük bedenime dolayarak huzur hissin...
Devamı