Pamuğuma

 Uyuyamıyorum. Ölümün en güzel hali uykudayken yakalandığımız der büyük kesim. Zaten yarı ölüm de derlerdi. 

 Ölümün nasıl tecelli ettiğini öngöremiyoruz. Şu A noktasından B noktasına gidiş mesafesindeki kısacık yol kadar olan ömürde ne zaman ipimizin kesileceğini ya da kopacağından bihaber hiç ölmeyecek gibi yaşıyoruz.

 Bedenimizdeki her çizginin bir anlamı varmış. Avuç içlerimizde hayat çizgimiz. Bazen ölmeyeceğimize o kadar inanıyoruz ki avuç içimizdeki o çizgiyi alaya alıyoruz, dalga geçiyoruz. 

 O kadar nankör ki hayat ve o kadar kucaklayıcı ki ölüm. Bireyselleştirilmiş sıradanlığı evrenselleştirilmiş sıradışılığa dönüştürüyor.

 Masalların mutlu sonla biteceğine inanan bir çocuktum hep. Kötüler cezalandırılır, iyiler kazanırdı. Pamuğum da öyle derdi, içini ferah tut güzel kızım, gönlü pak olanın hayatı da ölümü de kara olmaz.

 Yüzler değişir bedenler değişir, ruhunla ruhları duymayı öğren derdi. O zaman kimin toprak olduğu mühim değildir.

 Her zerreni şimdiden özlüyorum mis kokulum. Sen bana bir kadının ayakta nasıl durabileceğini öğrettin hiçbir şey anlatmadan. Yaşadığın çok şey oldu gülümsemene saklardın acılarını. 

 Ve en sevdiğim masaldı uyuyan güzel. Uyanmadın. Ama masalın en güzeli senden. Huzurla uyumana devam et. Ruhunu ruhuma sakladım. Kaybolamayacak hiçbir yere.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaş Alıyorum

Resim
 Yine kocaman bir seneyi devirdin, neler oldu? İyi misin? Bu birkaç kelime parçasından ibaret soruyu zamanında birilerinden belki de sadece birinden duymayı ne umut eder olmuştum. İyi miydim? Devam edebiliyor muydum? En insani, en doğal ihtiyaçlarımız vardı bu hayat döngüsünde ve bunların karşılanması zaruri olmakla birlikte külfet ya da ağır bir yük olacak olgular değil idi. Geçmiş zaman kipleri kullanmaya ne de çok alıştım ve kabullendim şimdiki gibi. Geçen devrim görse şu anki halimi şaşkınlıktan ağzı bin kere açık kalmıştı. Araya yine konudan kopuk duran ama inanılmaz ölçüde bağımlı kelimeler yerleştirdikten sonra paragrafın akışını bozmadan devam edelim, görünürde. Ne diyorduk? Ha tamam birkaç üst satıra gidip ufak bir Z raporu çektikten sonra kendime diyebilirim ki bu olay bir yük değildi ve ne yazıktır ki geçmiş zamanda belli ki bir mazi olarak kaldı. Artık sevmek, merak edilmek, temas etmek, özlemek dahi bu geçmiş zamanda kalmış birilerimizin karşısında yer alan ötekiler iç...
Devamı

VADE...

Resim
 Eşyaların, evlerin, duvarların, gıdaların miadı vardır. Bazılarının belirteç olarak üzerinde ''son kullanma tarihi'' adı altında beliriverir bu miad. Bazen de gözle görülür şekilde solmaya başlar renkler, delikler, yırtıklar yamalanamaz surete bürünür. Küf kokusu nükseder yuva denilen konumun damarlarına. Katlanılamaz olur. Ben ölüyorum, değiştir ve unut beni diye çemkirir yüzümüze.  Beden de çürüyüverir yavaş yavaş. İlk bebek kokumuz silinir yavaş yavaş, tenimiz eskir, kartlaşır, mumyalaşır. Kapatıcılarımız ince çizgilere dolar, ağladığımızda alnımızdaki çizgiler derinleşir. Güldüğümüzde kaz ayaklarımız. Dudak kenarında gamze sanılan çizgiler oluşuverir. Eski bir fotoğrafmışçasına eskiriz. Sararırız, dokundukça tiftikleniriz.  Sigara dumanına sarmalanırız. Bazen rızai, çoğu zaman mecburi. Eskisi kadar iyi nefes de alamayız, nefesimiz de ihtiyarlar. Öksürük olarak kanla bütünleşir, ölümü çiviler sinsi bir verem veya vebaymışçasına hücrelere. Kalp.. ah yok mu o kalp? Ac...
Devamı

ÖLÜM,ÖZLEMEYİ ÖZLEMEKTİR

Resim
 Ölüm nedir? Kokusunda huzur bulduğun birini toprağa vermek, bir daha teninin sıcaklığında ısınamamak, ellerinde nabız hissedememek ne demek? Bugün hayatımda ilk ölümü yaşadım, oyun sanırdım küçükken gökyüzünden seni izliyor denirdi. Ne zaman dünya üzerinde biri kalbimi kırsa gökyüzünde kalbinin sıcaklığına sarılmışım gibi hayal kurduğum bir kez dahi görmediğim birine sığınırdım, saatlerce dünyayı, acımasız insanları şikayet ettiğimi hatırlıyorum. Ağladığında gözlerin acır burnun ilk kez kola içmişçesine yanar -ki bu his ne hoşumuza giderdi, gözlerimizi yaşartır ama sonra çocuksu çocuksu kahkaha atardık ya- bu his acının hissiymiş, bedenin tepkisiymiş, kabullenememe hissi... Küçükken gökyüzünde yan yana olmuşçasına hayal kurduğum o insana şikayet ettiğimde diri insanları kendim için öldürmeyi öğrenmiştim. Onlar bedenen vardı, nefes alıyorlardı, bir yerlerde gülüyorlardı, ses tınıları evrene doluyordu. Çok değer verdiklerimdi bunlar, kollarını küçücük bedenime dolayarak huzur hissin...
Devamı