Merhaba Dünya Yarım Bıraktığımı Tamamlama Ânım Bugün



 Merhaba Dünya,

Senin ekseninde ilk nefesimi aldığım ilk andan beri gözyaşıyla geldim. Büyümek sancılı bir süreç imiş.

Fragmanı doğduğum anda izlememe rağmen belli bir yaştan sonra ilk çocukluk dönemini siliyor hafıza

Unutmazsan, yaşayamazsın. Bu aynı karıncanın yürüyüşünün tınısını duysak delireceğimiz için kulaklarımızın birçok sese yabancı kesilmesi gibi bir süreç.

Evren denge istiyor ve her hatırlanışın karşısında unutmak vardır. Bundandır çok düşünenlerin alzheimer olma hadisesi.

Bir doğumun karşısında bir ölüm vardır her zaman. Aynı gün içerisinde hakeza aynı saat, aynı saniye içinde birinin son nefesi bir başkasının ilk nefesine tekabül ediyor.

Bir nevi alışveriş, değiş-tokuş dünyası. Acıdır ki benim yaşamam için senin ölmen, onun yaşaması için benim ölmem gerek.

Aşk da böyledir, denge ister. Bir yerde izlemiştim ve unutamıyorum bunu buradan da selamlarımı iletirim bana çok büyük bir şey öğretti şu dünyada bir toplu iğne ucu kadar olan -ki her birimizin olduğu gibi- ama parlayan biri, ki ışık her zaman ufak da olsa algımızı kendine odaklar, bende şu an 20 var sen 80 e tamamla bütünleşelim. Eyvallah nasılsa seviyorum tamamlarım yarın bende 10 var , ondan sonraki gün 8... Bu böyle alışkanlık haline gelince çöküyor işte sistem. Yaşayarak öğrenmek istemezdim. Hep üstünü tamamlayan olarak ve hep çoğunlukta kalarak.

Selam Dünya,

20'li yaşlarımdayım 10'lu yaşlarımı katarak geldim heybeme.

Öğrendim ki aldığım her nefesin bir bedeli var, boşa harcamanın da bir çilesi.

Anladım ki sevgi iyileştirir, ama yaralar da açabilir ve kabuk bağlaması zordur. Özellikle karşılıklı olarak başlayıp sonra platoniğe dönünce.

Zaman aleyhimize işleyen bir öğretici. Sarılmayı ne çok unutuyoruz nefretten başımızı kaldırdığımız an mı var sanki?

Seni seviyorum demek neden bu kadar zor, senden nefret ediyorum diye kolayca haykırabilirken

Bir şeyler olsun umuduyla geri plana atarak kırdığımız kalplerin toprağına çiçekler bırakmak ne büyük ikiyüzlülük sahiden

Ey Yaşamın Olduğuna İnanılan Tek Gezegen,

Senin de miadın dolacak, bak dinle. Seni terk eden herkeste milim milim azalacaksın. Yeri doluyor gibi görünecek ama asla dolmayacak. 

Ses tonuyla ısındığın biri sustuğunda kaydedilen sesler yerini doldurmuyor, ne de olsa orijinalden farklı çıkıyor.

Kendi kendimize yabancılaşıyoruz. Aynaya her yeni günde baktığımızda farklı bir silüete maruz kalıyoruz. Neredeydim, sen kimsin, sus! Bu gerçekten ben miyim?

Sımsıcak hissettiğimiz kalpler bugün niçin buzdan kaleler...




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaş Alıyorum

Resim
 Yine kocaman bir seneyi devirdin, neler oldu? İyi misin? Bu birkaç kelime parçasından ibaret soruyu zamanında birilerinden belki de sadece birinden duymayı ne umut eder olmuştum. İyi miydim? Devam edebiliyor muydum? En insani, en doğal ihtiyaçlarımız vardı bu hayat döngüsünde ve bunların karşılanması zaruri olmakla birlikte külfet ya da ağır bir yük olacak olgular değil idi. Geçmiş zaman kipleri kullanmaya ne de çok alıştım ve kabullendim şimdiki gibi. Geçen devrim görse şu anki halimi şaşkınlıktan ağzı bin kere açık kalmıştı. Araya yine konudan kopuk duran ama inanılmaz ölçüde bağımlı kelimeler yerleştirdikten sonra paragrafın akışını bozmadan devam edelim, görünürde. Ne diyorduk? Ha tamam birkaç üst satıra gidip ufak bir Z raporu çektikten sonra kendime diyebilirim ki bu olay bir yük değildi ve ne yazıktır ki geçmiş zamanda belli ki bir mazi olarak kaldı. Artık sevmek, merak edilmek, temas etmek, özlemek dahi bu geçmiş zamanda kalmış birilerimizin karşısında yer alan ötekiler iç...
Devamı

VADE...

Resim
 Eşyaların, evlerin, duvarların, gıdaların miadı vardır. Bazılarının belirteç olarak üzerinde ''son kullanma tarihi'' adı altında beliriverir bu miad. Bazen de gözle görülür şekilde solmaya başlar renkler, delikler, yırtıklar yamalanamaz surete bürünür. Küf kokusu nükseder yuva denilen konumun damarlarına. Katlanılamaz olur. Ben ölüyorum, değiştir ve unut beni diye çemkirir yüzümüze.  Beden de çürüyüverir yavaş yavaş. İlk bebek kokumuz silinir yavaş yavaş, tenimiz eskir, kartlaşır, mumyalaşır. Kapatıcılarımız ince çizgilere dolar, ağladığımızda alnımızdaki çizgiler derinleşir. Güldüğümüzde kaz ayaklarımız. Dudak kenarında gamze sanılan çizgiler oluşuverir. Eski bir fotoğrafmışçasına eskiriz. Sararırız, dokundukça tiftikleniriz.  Sigara dumanına sarmalanırız. Bazen rızai, çoğu zaman mecburi. Eskisi kadar iyi nefes de alamayız, nefesimiz de ihtiyarlar. Öksürük olarak kanla bütünleşir, ölümü çiviler sinsi bir verem veya vebaymışçasına hücrelere. Kalp.. ah yok mu o kalp? Ac...
Devamı

ÖLÜM,ÖZLEMEYİ ÖZLEMEKTİR

Resim
 Ölüm nedir? Kokusunda huzur bulduğun birini toprağa vermek, bir daha teninin sıcaklığında ısınamamak, ellerinde nabız hissedememek ne demek? Bugün hayatımda ilk ölümü yaşadım, oyun sanırdım küçükken gökyüzünden seni izliyor denirdi. Ne zaman dünya üzerinde biri kalbimi kırsa gökyüzünde kalbinin sıcaklığına sarılmışım gibi hayal kurduğum bir kez dahi görmediğim birine sığınırdım, saatlerce dünyayı, acımasız insanları şikayet ettiğimi hatırlıyorum. Ağladığında gözlerin acır burnun ilk kez kola içmişçesine yanar -ki bu his ne hoşumuza giderdi, gözlerimizi yaşartır ama sonra çocuksu çocuksu kahkaha atardık ya- bu his acının hissiymiş, bedenin tepkisiymiş, kabullenememe hissi... Küçükken gökyüzünde yan yana olmuşçasına hayal kurduğum o insana şikayet ettiğimde diri insanları kendim için öldürmeyi öğrenmiştim. Onlar bedenen vardı, nefes alıyorlardı, bir yerlerde gülüyorlardı, ses tınıları evrene doluyordu. Çok değer verdiklerimdi bunlar, kollarını küçücük bedenime dolayarak huzur hissin...
Devamı