ANGERONA'NIN ACI YAŞLARI

 Doğum günüm bugün. 22 yıl önce gözlerimi şu an mahkum edildiğim şehirden ve insanlardan inanılmaz ölçüde farklı olan bir şehir ve insanların olduğu bir yerde gözlerimi açtım. Biraz zor olmuş doğumum, annem de ben de hastaymışız bir süre iyileşmemiz gerekmiş ikimizin de.   Doğum günüm bugün. En mutlu olmam gereken, prenses gibi hissettirilmem gereken gün belki de. Ve zamanında yaptığımın karşılığını ince, naif bir tutumla iade edilsin istiyorum, haliyle. Ama öğrenemedim şu 22 yıldır, adaletin tecelli ettiği ve elbet bir gün edeceği yalanına uyanmayı. Bekliyorum işte bir gün olacak diye.  Doğum günleri, iyi ki doğdunlar, bugünler aslında kimin gerçekten hayatımızda kalmayı hak ettiğini çok açık bir şekilde suratımıza çarpan günler bir bakıma. Birçok kişi sizi izler, takip eder, beğenir, içten içe kıskanır ama sizin özel günlerinizde ya da acı anlarınızda kaçı yanınızda olur? Kaçı sahiden çok saf duygularla sarmalar, kaçı gerçekten dosttur, kaçı gerçekten aşıktır, çok ...

 Eşyaların, evlerin, duvarların, gıdaların miadı vardır. Bazılarının belirteç olarak üzerinde ''son kullanma tarihi'' adı altında beliriverir bu miad. Bazen de gözle görülür şekilde solmaya başlar renkler, delikler, yırtıklar yamalanamaz surete bürünür. Küf kokusu nükseder yuva denilen konumun damarlarına. Katlanılamaz olur. Ben ölüyorum, değiştir ve unut beni diye çemkirir yüzümüze.  Beden de çürüyüverir yavaş yavaş. İlk bebek kokumuz silinir yavaş yavaş, tenimiz eskir, kartlaşır, mumyalaşır. Kapatıcılarımız ince çizgilere dolar, ağladığımızda alnımızdaki çizgiler derinleşir. Güldüğümüzde kaz ayaklarımız. Dudak kenarında gamze sanılan çizgiler oluşuverir. Eski bir fotoğrafmışçasına eskiriz. Sararırız, dokundukça tiftikleniriz.  Sigara dumanına sarmalanırız. Bazen rızai, çoğu zaman mecburi. Eskisi kadar iyi nefes de alamayız, nefesimiz de ihtiyarlar. Öksürük olarak kanla bütünleşir, ölümü çiviler sinsi bir verem veya vebaymışçasına hücrelere. Kalp.. ah yok mu o kalp? Ac...